من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

ملک الشعرای بهار

 

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل میگذرد همنفسان بهر خدا

بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود

بهر شاباش قدومش همه فریاد کنید

یاد از این مرغ گرفتار کنید ای مرغان

چون تماشای گل لاله و شمشاد کنید

هر که دارد زشما مرع اسیری به قفس

برده در باغ و به یاد منش آزاد کنید

بیستون بر سر راه است مباد از شیرین

سخنی گفته و غمگین دل فرهاد کنید

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک

فکر ویران شدن خانه صیاد کنید

جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه

ای بزرگان وطن داد کنید

گر شد از جور شما خانه موری ویران

خانه خویش محال است که آباد کنید

کنج ویرانه ی زندان شد اگر سهم بهار

شکر آزادی و آن گنج خداد داد کنید