آواز پرنده

مردی تخم عقابی یافت و آن را در آشیانه مرغ کرچ گذاشت.عقاب به همراه جوجه های دیگر از تخم بیرون آمد و با آنها شروع به رشد کرد. عقاب در طول زندگیش تمام آن کارهایی را می کرد که جوجه ها می کردند چون تصور می کرد جوجه مرغی بیش نیست. 

او برای پیدا کردن کرم و حشره زمین را با ناخن می کند قدقد می کرد. بالهای خود را به هم می زد کمی در هوا بلند می پرید 

سال ها بدینسان گذشت و عقاب بسیار پیر شد. روزی بالای سر خود در گودی آسمان بدون ابر پرنده با شکوهی دید که با وقار تمامدر جریان پر تلاطم باد بی آنکه حتی حرکتی به بالهای طلائیش بدهد در پرواز است. 

او با بیم و وحشت به آن نگریست و از مرغ کنار دستی اش پرسید:" اوه اون کیه؟" همسایه اش پاسخ داد:"اون یه عقابه پادشاه آسمان و پرندگان. او به آسمان تلعلق دارد.ما متعلق به زمینیم. ما جوجه ایم." 

و بدینسان بود که عقاب جوجه زیست و جوجه مرد چون فکر می کرد جوجه است. 

                                                                                                        آنتونی دومللو 

                                                                                         Anthony Demello 

 از کتاب "سوپ جوجه برای روح" 

داستان هایی برای تلطیف روحیه

قافله عمر

این قافله عمر عجب می گذرد 

         دریاب دمی که با طرب می گذرد 

               ساقی غم فردای حریفان چه خوری 

                         پیش آر پیاله را که شب می گذرد 

                                                                                 خیام

افسانه مردم

 

آه دیدم او را بعد از بیست سال 

گفتم:این خود اوست؟ یا نه دیگریست 

چیزکی از او در او بود و نبود 

گفتم:این زن اوست؟یعنی آن پری ست؟ 

                     ***

هر دو تن دزدیده و حیران  

                                 نگاه 

سوی هم کردیم و حیرانتر شدیم 

هر دو شاید با گذشت روزگار 

در کف باد خزان پرپر شدیم 

                    *** 

از فروشنده کتابی را خرید 

بعد از آن آهنگ رفتن ساز کرد 

خواست تا بیرون رود بی اعتنا      

دست من در را برایش باز کرد 

                   *** 

عمر من بود او که از پیشم گذشت 

رفت و در انبوه مردم گم شد او 

باز هم مضمون شعری تازه گشت 

باز هم افسانه مردم شد او 

                                                             حمید مصدق

به سکوت سرد زمان

هر دمی چون نی، ازدل نالان، شکوه ها دارم
روی دل هر شب، تا سحرگاهان با خدا دارم
هر نفس آهیست، از دل خونین
لحظه های عمر بی سامان، میرود سنگین
اشک خون آلود من دامان، می کند رنگین

به سکوت سرد زمان
به خزان زرد زمان
نه زمان را درد کسی
نه کسی را درد زمان
بهار مردمی ها دی شد
زمان مهربانی طی شد
آه از این دم سردیها، خدایا
آه از این دم سردیها، خدایا

نه امیدی در دل من
که گشاید مشکل من
نه فروغ روی مهی
که فروزد محفل من
نه همزبان دردآگاهی
که ناله ای خرد با آهی
داد از این بی دردیها، خدایا
داد از این بی دردیها، خدایا

نه صفایی ز دمسازی به جام می
که گرد غم ز دل شوید
که بگویم راز پنهان
که چه دردی دارم بر جان
وای از این بی همرازی خدایا
وای از این بی همرازی خدایا

وه که به حسرت عمر گرامی سر شد
همچو شراره از دل آذر بر شد و خاکستر شد
یک نفس زد و هدر شد
یک نفس زد و هدر شد
روزگار من به سر شد

چنگی عشقم راه جنون زد
مردم چشمم جامه به خون زد ..یارا
دل نهم ز بی شکیبی
با فسون خود فریبی
چه فسون نافرجامی
به امید بی انجامی
وای از این افسون سازی، خدایا
وای از این افسون سازی، خدایا

بنده پیر خراباتم که لطفش دایمست

 

زاهد ظاهر پرست از حال ما آگاه نیست
در حق ما هرچه گوید جای هیچ اکراه نیست

 

در طریقت هر چه پیش سالک آید خیر اوست
در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند
عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

چیست این سقف بلند ساده بسیار نقش
زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

این چه استغناست یارب وین چه قادر حکمتست
کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست

صاحب دیوان ما گوئی نمی داند حساب
کاندر این طغرا نشان حسبه لله نیست

هر که خواهد گو بیا و هرچه خواهد گو بگو
کبر و ناز و حاجب و دربان بدین درگاه نیست

بر در میخانه رفتن کار یکرنگان بود
خود فروشان را به کوی میفروشان راه نیست

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست
ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

بنده پیر خراباتم که لطفش دایمست
ورنه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

حافظ ار بر صدر ننشیند ز عالی مشربیست
عاشق دردی کش اندر بند مال و جاه نیست