قصه

دل من باز چو نی می نالد 

ای خدا خون کدامین عاشق 

باز در چاه چکید؟ 

برای روزنبرگ ها

 

خبر کوتاه بود 

                  اعدامشان کردند 

 خروش دخترک برخاست 

لبش لرزید 

دو چشم خسته اش از اشک پر شد 

گریه را سر داد 

چرا اعدامشان کردند؟ 

می پرسد ز من با چشم اشک آلود 

چرا اعدامشان کردند 

عزیزم  

دخترم آنجا شگفت انگیز دنیایی ست 

دروغ و دشمنی فرمانروایی می کند آنجا 

طلا این کیمیای خون انسان ها 

خدایی می کند آنجا 

شگفت انگیز دنیایی که چون قرن های دور 

هنوز از ننگ آزار سیاهان دامن آلوده است 

در آنجا حق و انسان حرف هایی بیهوده است 

در آنجا رهزنی آدمکشی خونریزی آزاد است 

و دست و پای آزادی است در زنجیر 

عزیزم دخترم  

 آنان 

برای دشمنی با من  

برای دشمنی با تو 

برای دشمنی با راستی  

                            اعدامشان کردند 

و هنگامی که یاران با سرود زندگی بر لب 

به سوی مرگ می رفتند 

امیدی آشنا می زد چو گل در چشمشان لبخند 

به شوق زندگی آواز می خواندند 

و تا پایان به راه روشن خود باوفا ماندند 

عزیزم! 

پاک کن از چهره ات اشکت را ز جا برخیز ! 

تو در من زنده ای من در تو  

                              ما هرگز نمی میریم 

من و تو با هزاران دگر  

                             این راه را دنبال می گیریم

از آن ماست پیروزی 

از آن ماست فردا  

با همه شادی و بهروزی 

عزیزم 

کار دنیا رو به آبادی است 

و هر لاله که با خون شهیدان می دمد امروز 

نوید آزادی است 

شاعر آزادی هوشنگ ابتهاج

                              ایران 

                                       ای سرای 

                                                            امید

بانگ نی

چنانم بانگ نی آتش بر جان زد
که گویی کس آتش بر نیستان زد
مرا در دل عمری سوز غم پنهان بود
نوای نی امشب، بر آن دامان زد
نی محزون داغ مرا تازه‌تر از لاله کند
ز جدایی‌ها چو شکایت کند و ناله کند
که به جانش آتش هجر یاران زد
به کجایی ای گل من
که همچو نی بنالد ز غمت دل من
جز ناله‌ی دل نبود در عشقت حاصل من
گذری به سرم، نظری بر چشم ترم
کز غم تو قلب رهی خون شد و از دیده برون شد
نوای نی گوید کز عشقت چون شد

رهی معیری

گداخت جان

گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشد

رواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود پیچ و تاب دام و نشد

پیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشد

به کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد

فغان که در طلب گنج‌نامه‌ی مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشد

دریغ و درد که در جستجوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشد

هزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
بدان هوس که شود آن نگار رام و نشد

حافظ