کلمه

متین ترین کلمه عشـــق است

جذاب ترین کلمه آشنــــایی است

پاکترین کلمه وجدان است

زشت ترین کلمه خیــــانت است

بدترین کلمه بی وفـــایـی است

سخت ترین کلمه تنهــــایــی است

و تلخ ترین کلمه جـــــدایی است

بیرینجی عشقیم

این شعر زیبا از دوست خوبم م.ن. آرازه  که با اجازه خودشون و به اسم خودشون چاپ می کنیم:                                            

ای گـوزل آنلامیسـان سـن منی، سنـسیـز اولـورم

چئرپینور قـوشتک اورگ آیتک اوزوی من گورورم

قیبله سـن سـن منی چـون سئوگیل جانیم بیلوسن

مـن  سنـی دنیـادا هـر لذتیـدن چـوخ سـئوورم

باغا گیرجگ باخورام گوللره بیـربیـر دایانوب

سنـون عطـرونده اولان بیـردنه گول من سچـورم

تا کـه بیـر بـوسه ایله تابـسون اورگ آرامش

سـن اوء می باشـه چـکن جامیده من می ایچورم

...........

...........

...........

...........

آرازی سحـر ائـلدون سـن او قـارا گــوزلرنن

سنـی گـورجگ گـوزلیم الـدن آیاقـدان گـدورم

اگر دل دلیل است

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم
چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم
اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم
اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم
اگر دشنه دشمنان، گردنیم
اگر خنجر دوستان، گرده ایم
گواهى بخواهید، اینک گواه

همین زخم هایى که نشمرده ایم!
دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم

مرحوم قیصر امین پور

وفای شمع

مردم از درد و نمی ایی به بالینم هنوز
مرگ خود می بینم و رویت نمی بینم هنوز
بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم
شمع را نازم که می گرید به بالینم هنوز
آرزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت
عم نمی گردد جدا از جان مسکینم هنوز
روزگاری پا کشید آن تازه گل از دامنم
گل بدامن میفشاند اشک خونینم هنوز
گر چه سر تا پای من مشت غباری بیش نیست
در هوایش چون نسیم از پای ننشینم هنوز
سیمگون شد موی و غفلت همچنان بر جای ماند
صبحدم خندید و من در خواب نوشینم هنوز
خصم را از ساده لوحی دوست پندارم رهی
طفلم و نگشوده چشم مصلحت بینم هنوز

رهی معیری

مهرورزان زمانهای کهن

مهرورزان زمانهای کهن

هرگز ازخویش نگفتند سخن

 که در آنجا که تویی

 برنیاید دگر آواز ازمن

"ماهم این رسم کهن رابسپاریم به یاد"

 هرچه میل دل دوست بپذیریم به جان

 هرچه جزمیل دل دوست بسپاریم به یاد

 آه..........

 باز این دل سرگشته من یاد آن قصه شیرین افتاد:

  بیستون بود وتمنای دودوست 

  آزمون بود وتماشای دوعشق

 در زمانی که چو کبک خنده می زدشیرین تیشه می زد فرهاد 

  نه توان گفت زجانبازی فرهاد" افسوس"

 نه توان گفت زبیدردی شیرین  "فریاد "

 کار شیرین به جهان شور برانگیختن است

 عشق در جان کسی ریختن است

کارفرهاد برآوردن میل دل دوست

 خواه باشاه درافتادن و گستاخ شدن

  خواه باکوه درآمیختن است

 رمزشیرینی این قصه کجاست؟

 که نه تنها شیرین بی نهایت زیباست

 آن که آموخت به مادرس محبت می خواست 

 جان چراغان کنی از عشق کسی

 به امیدش ببری رنج بسی 

 تب وتابی بودت هر نفسی

 به وصالش برسی یا نرسی

                                                   "سینه بی عشق مباد"

فریدون مشیری