سپیده

ایرانی به سر کن خواب مستی
                   بر هم زن بساط خود پرستی
که چشم جهانی سوی تو باشد
                                   چه از پا نشستی
در این شب سـپیده تا دمیده
               تیره شب به خون در کشیده
امید چه داری از این شب
                 که در خون کشیده سپیده
تیغ برکش آذر فشان
                 نغمه ها را تندری کن
در دل شب رخ برفروز
                   کار مهر خاوری کن
از درون سیاهی برون تاز
                           پرچم روشنایی برافروز
تا جهانی از تباهی وا رهانی
                        نیمه شب را، تیغ بر دل، برنشانی
با خواری در روزگار، ننگ باشد زندگانی
                              مرگ به، تا چنین زندگانی
ای مبارز، ای مجاهد، ای برادر !
                  دل یکی کن، ره یکی کن، بار دیگر
راه بگشا سوی شهر روشنی ها
                    روزگار تیرگیها بر سر آور
 

جواد آذر

فسانه

افسانه : در شب تیره ، دیوانه ای کاو
 دل به رنگی گریزان سپرده
 در دره ی سرد و خلوت نشسته
 همچو ساقه ی گیاهی فسرده
 می کند داستانی غم آور
 در میان بس آشفته مانده
 قصه ی دانه اش هست و دامی
 وز همه گفته ناگفته مانده
 از دلی رفته دارد پیامی
داستان از خیالی پریشان
 ای دل من ، دل من ، دل من
 بینوا ، مضطرا ، قابل من
 با همه خوبی و قدر و دعوی
از تو آخر چه شد حاصل من
 جز سر شکی به رخساره ی غم ؟
آخر ای بینوا دل ! چه دیدی
 که ره رستگاری بریدی ؟
 مرغ هرزه درایی ، که بر هر
شاخی و شاخساری پریدی
 تا بماندی زبون و فتاده ؟
 می توانستی ای دل ، رهیدن
 گر نخوردی فریب زمانه
 آنچه دیدی ، ز خود دیدی و بس
 هر دمی یک ره و یک بهانه
 تا تو ای مست ! با من ستیزی
 تا به سرمستی و غمگساری
 با فسانه کنی دوستاری
 عالمی دایم از وی گریزد
 با تو او را بود سازگاری
 مبتلایی نیابد به از تو
 افسانه : مبتلایی که ماننده ی او
 کس در این راه لغزان ندیده
 آه! دیری است کاین قصه گویند
 از بر شاخه مرغی پریده
 مانده بر جای از او آشیانه
 لیک این آشیان ها سراسر
 بر کف بادها اندر ایند
 رهروان اندر این راه هستند 
 

نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده

نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده
که بلکه رام غزل گردی ای غزال رمیده
سیاهی شب هجر و امید صبح سعادت
سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده
ندیده خیر جوانی غم تو کرد مرا پیر
برو که پیر شوی ای جوان خیر ندیده
به اشک شوق رساندم ترا به این قد و اکنون
به دیگران رسدت میوه ای نهال رسیده
ز ماه شرح ملال تو پرسم ای مه بی مهر
شبی که ماه نماید ملول و رنگ پریده
بهار من تو هم از بلبلی حکایت من پرس
که از خزان گلشن خارها به دیده خلیده
به گردباد هم از من گرفته آتش شوقی
که خاک غم به سر افشان به کوه و دشت دویده
هوای پیرهن چاک آن پری است که ما را
کشد به حلقه‌ی دیوانگان جامه دریده
فلک به موی سپید و تن تکیده مرا خواست
که دوک و پنبه برازد به زال پشت خمیده
خبر ز داغ دل شهریار می‌شوی اما
در آن زمان که ز خاکش هزار لاله دمیده

برای روزنبرگ ها

 

خبر کوتاه بود 

                  اعدامشان کردند 

 خروش دخترک برخاست 

لبش لرزید 

دو چشم خسته اش از اشک پر شد 

گریه را سر داد 

چرا اعدامشان کردند؟ 

می پرسد ز من با چشم اشک آلود 

چرا اعدامشان کردند 

عزیزم  

دخترم آنجا شگفت انگیز دنیایی ست 

دروغ و دشمنی فرمانروایی می کند آنجا 

طلا این کیمیای خون انسان ها 

خدایی می کند آنجا 

شگفت انگیز دنیایی که چون قرن های دور 

هنوز از ننگ آزار سیاهان دامن آلوده است 

در آنجا حق و انسان حرف هایی بیهوده است 

در آنجا رهزنی آدمکشی خونریزی آزاد است 

و دست و پای آزادی است در زنجیر 

عزیزم دخترم  

 آنان 

برای دشمنی با من  

برای دشمنی با تو 

برای دشمنی با راستی  

                            اعدامشان کردند 

و هنگامی که یاران با سرود زندگی بر لب 

به سوی مرگ می رفتند 

امیدی آشنا می زد چو گل در چشمشان لبخند 

به شوق زندگی آواز می خواندند 

و تا پایان به راه روشن خود باوفا ماندند 

عزیزم! 

پاک کن از چهره ات اشکت را ز جا برخیز ! 

تو در من زنده ای من در تو  

                              ما هرگز نمی میریم 

من و تو با هزاران دگر  

                             این راه را دنبال می گیریم

از آن ماست پیروزی 

از آن ماست فردا  

با همه شادی و بهروزی 

عزیزم 

کار دنیا رو به آبادی است 

و هر لاله که با خون شهیدان می دمد امروز 

نوید آزادی است 

شاعر آزادی هوشنگ ابتهاج

بانگ نی

چنانم بانگ نی آتش بر جان زد
که گویی کس آتش بر نیستان زد
مرا در دل عمری سوز غم پنهان بود
نوای نی امشب، بر آن دامان زد
نی محزون داغ مرا تازه‌تر از لاله کند
ز جدایی‌ها چو شکایت کند و ناله کند
که به جانش آتش هجر یاران زد
به کجایی ای گل من
که همچو نی بنالد ز غمت دل من
جز ناله‌ی دل نبود در عشقت حاصل من
گذری به سرم، نظری بر چشم ترم
کز غم تو قلب رهی خون شد و از دیده برون شد
نوای نی گوید کز عشقت چون شد

رهی معیری